Pap

Op 6 mei 2019 moest ik tot mijn grote verdriet afscheid nemen van pa die alles voor mij betekende.

Niets was hem teveel om ervoor te zorgen dat ik vroeger naar school kon gaan en kon studeren zodat ik een beter leven kon leiden dan hij zelf heeft gehad.

Nadat ik ook meer en meer van hem te horen kreeg welke verschrikkelijke last hij vanuit zijn diensttijd in Indonesië dag in dag uit moest torsen kon ik alleen maar meer respect en bewondering voor hem krijgen. Pa is voor mij een echte held geworden en het gemis is nog steeds erg groot.

Eeuwig op patrouille

Als jonge puber heb je de oorlog meegemaakt,
en dit heeft toen al diepe indruk op je gemaakt.

Als jonge vent naar het verre Indonesië gezonden,
daar ontstonden toen je o zo diepe wonden.

Zij aan zij heb je met je kameraden in dit verre land toen gestreden,
we zullen nooit kunnen bevatten hoezeer jullie daar toen hebben geleden.

Na 3,5 jaar kwam je terug, schijnbaar gezond,
maar niemand zag die verschrikkelijke onzichtbare wond.

De draad weer opgepakt en verder met je leven,
want je had immers anderen nog zoveel te geven.

Met werk en vele hobby’s vulde je de dagen,
en als echtgenoot, vader en opa wist je ook je steentje bij te dragen.

Je geheugen was zo goed en liet je nooit in de steek,
en binnen ons dorp was je de wandelende bibliotheek.

Na je pensionering dachten we, hij zal nu wel meer tijd voor zichzelf gaan nemen,
maar als vrijwilliger had je toen nog zoveel meer te geven.

Maar door ouderdom ging ook dat op den duur niet meer,
en toen kwamen de herinneringen aan vroeger ook steeds weer.

Veel zaken heb je met me gedeeld,
maar ik kon niets afnemen van dat verschrikkelijke leed.

Je bent nu aan het einde van je patrouille aangekomen,
maar blijft voor eeuwig bestaan in al mijn dromen.

Nu begint voor mij het echte lijden,
het ga je goed pa, tot in betere tijden.