MOOIE HERINNERINGEN

2002 heeft ons beslist geen geluk gebracht
om eerlijk te zijn hadden we dat wel een beetje verwacht

Veel te veel nare dingen zijn gebeurd om op te noemen
en een aantal van ons weten wat wij hiermee bedoelen

De accu was leeg, dus lekker op vakantie met de hond
maar ja, daar was ook nog Tiny’s zieke moeder die bestond

Wederom moest ze in het ziekenhuis worden opgenomen
en weer waren daar die kanker symptomen

Zijn toch maar even op vakantie geweest
het viel ons wel op, de hond is zo bedeesd

Helaas werd de accu niet voller
in ons hoofd bleef steeds iets anders dollen

Dus er maar eens over gesproken
en de vakantie dan maar afgebroken

Terug naar huis, als in een bliksemschicht
want moeder had toch wel Tiny gemist

Amper thuis moesten we vernemen
dat alle hoop was opgegeven

Ma had zich nog iets voorgenomen
samen met ons de kerst doorkomen

Ineens, als donderslag bij heldere hemel
was ons nog maar weinig tijd gegeven

Rustig en zonder pijn is ze heengegaan
en wat belangrijk is, Tiny heeft er naast gestaan

Er bleef ons slechts nog een ding
denken aan de mooie tijden als herinnering

Al onze zorgen verdwenen in het niet
daarvoor in de plaats kwam intens verdriet

Onze goede vrienden wisten ons te steunen
op hun schouders konden we toen leunen

Helaas kwam daar ook weer gelijk verdriet
waarom zien we die ene persoon eigenlijk niet

Haar toch toen zoveel gegeven
mogen wij nu niet een stukje nemen?

Maar ze was veranderd, ze begon een nieuw leven
en kon wellicht daarbij even niemand anders nog aandacht geven

Voorbij waren de dingen die we gezamenlijk deden
zo mee en mee, werden we vreemden

Maar misschien zal het weer herstellen
en komen we terug op wat wij ons vertelden

En dat wat wij wilden geven
een vriendschap voor het leven

Mocht het niet zo zijn, gewoon accepteren
er zijn zoveel dingen die we nog moeten leren

Wat rest is dan slechts een ding
denken aan de mooie tijden als herinnering

We weten nu hoe hard het leven kan zijn
er stond ons nog iets te wachten: heel veel pijn

Afstand moeten nemen van het liefste dat wij hadden
nee, dat mocht niemand nu meer van ons verwachten

Weer was er de ondraaglijke tijd tussen hoop en vrees
eigenlijk gelukkig, is hij maar kort geweest

Onze hoop werd snel de grond in geboord
de kanker had wederom gescoord

Totaal verslagen moesten we vernemen
dat Aron nog maar een paar weken had te leven

Vertwijfeling, radeloosheid, paniek en verdriet
op dat moment hielp het allemaal niet

Er was alleen pijn, over de beslissing die we moesten nemen
Aron , onze een en alles, mocht niet meer blijven leven

Altijd hebben we gezegd niet egoïstisch te zullen zijn
hem het leven te nemen, en te behoeden voor de pijn

De beslissing hebben we genomen, en ik heb het geweten
ik zal hem ook de rest van mijn leven niet meer vergeten

Ik blijf erbij dat we het beste hebben gedaan
rest nog de vraag hoe het met ons verder zal gaan

De draad proberen op te pakken, door met het leven
ook zonder Aron, die ons zoveel heeft gegeven

Vanmorgen, ik kwam de trap af, ik miste een ding
ik moest gelijk denken aan die mooie tijden, als herinnering